آهن، طلا و مس مواد معدنی، عصاره‌ی زندگی بخش اقتصاد دنیا

از مدار قطب شمال تا صحرای بزرگ آفریقا صنعت معدن کاوی 1.7 تریلیون دلاری، مواد خام لازم برای تولید هر چیزی را تامین می‌کند.از آسمان خراش ها گرفته گوشی های هوشمند اما معدن کاوی، هزینه های زیست محیطی بسیار حیاتی در پی دارد که باعث می‌شود ما به فکر راه کارهای خارج سیاره‌ای باشیم قبل از این که دیر شود. سیارک ها، قمرها و سیاره ها در منظومه شمسی ما ذخیره‌ای بی نهایت از منابع دست نخورده در خود دارند. اولین تریلیونرها آنهایی خواهند بود که سیارک ها را معدنکاوی می‌کنند. منابعی مانند، طلا، پلاتینیوم، و فلزات کمیاب زمینی باعث می‌شوند برخی از این سیارک ها قیمت بالایی داشته باشند اما شاید مهم ترین عنصراساسی ترین آنها باشد اگر بخواهید در فضا معدنکاوی کنید باید به دنبال مهمترین منابع باشید و علی رغم این که انسان ها برای هزاران سال در حال معدنکاوی بوده اند.

معدنکاوی در فضا

معدنکاوی در فضا، به دانش و تجهیزات نوآورانه ای نیاز دارد تا بتوانیم پتانسیل‌های صنایع و فرصت های اقتصادی را برآورده کنیم. چنین فناوری‌هایی به ما اجازه می‌دهند که عملیات معدنکاوی را فراتر از زمین ببریم و جهشی بزرگ انجام دهیم. این نقاط کوچک، نمایانگر تمامی سیارک‌های منظومه شمسی ما هستند. در طی دو دهه‌ی گذشته شرکت های دولتی و خصوصی هوا فضا درباره ترکیب ها، مکان و حتی سود ممکن از معدنکاوی آنها تحقیق می‌کردند. این سیارک که به نام ونو شناخته می‌شود قیمتی معادل 669 میلیون دلار دارد. ریو گو، 80 میلیارد دلاراما سیارکی به تام داویدر، بیش از 100 تریلیون دلار ارزش داردو دلیل این قیمت های بالا این است که آنها از فلزات با ارزشی مانند پلاتینیوم، طلا و آهن تشکیل شده اند.

ما باور داریم که سیارک ها از فلزات گروه پلاتینیوم و فلزات دیگری که در زمین کمیاب هستند تشکیل شده اند که ممکن است درصد زیادی از آنها را روی ماه کشف کنید. در طول تاریخ، فقط یک بار یک نمونه از سیارک به زمین آورده شده آن هم از ماموریت فضایی ژاپن به نام هایابوسا در سال 2010 و آن زمان، این نمونه اکثرا از ذرات گرد و خاک تشکیل شده بود و هزینه این ماموریت حدود 250 میلیون دلار بود.

یکی از مشکلات این است که در مقایسه با ماه، جاذبه کمتری وجود دارد. پس باید یک جوری خودمان را بچسبانیم به سیارک در حالی که روی ماه، جاذبه تجهیزات را روی سطح نگه می‌دارد. جواب کلی این سوال که آیا می‌توانیم مواد معدنکاوی شده را به زمین بیاوریم، منفی است. آوردن محموله از فضا به زمین تنها زمانی منطقی است که ماده ارسالی ارزش زیادی داشته باشد و در زمین موجود نباشد و حتی بازگرداندن این سیارک ها می‌تواند شدیدا ارزش این مواد را کاهش دهد. سیارک سایکی 16 را در نظر بگیرید ناسا درحال ساخت کاوشگری است که در سال 2022 برای بررسی این جسم به فضا ارسال شود و 95 درصد این جسم

از فلزات تشکیل شده است آهن نیکل، پلاتینیوم و حتی طلا برخی تخمین زده‌اند که این سیارک ارزشی معادل 700 کوئینتیلیون دلار دارد. ناسا می‌گوید ممکن است این سیار هسته‌ی درونی یک سیاره در حال تشکیل باشد که به طریقی لایه بیرونی خود را از دست داده و به ما نشان می‌دهد که سیاره ها چگونه شکل می‌گیرند. اگر کسی بتواند بخش بزرگی از این سیارک را به زمین بیاورد مقدار منابع موجود بسیار افزایش خواهد یافت. یعنی بیش از آنچه که نیاز باشد مواد خام خواهیم داشت و قیمت ها به نزدیک صفر کاهش خواهند یافت. اگر کمبود یک ماده معدنی یا فلز را کاهش دهیم ارزش آن ماده معدنی به شدت کاهش خواهد یافت. متخصصین متفق القول هستند که مواد معدنی استخراج شده از فضا، در فضا خواهند ماند و این باعث شروع یک صنعت پول سازی جدید خواهد شد.

توانایی سفر به فضا

تمامی کشورهایی که توانایی سفر به فضا را دارند، با موقعیتی به نام استفاده از منابع در محل استخراج روبرو خواهند بود که اصطلاحی کاملا رایج در فضا می‌باشد به این معنی که از منابع در محل استخراجشان استفاده خواهید کرد. پس با در نظر گرفت این مدل شما آنچه که در فضا نیاز دارید را استخراج خواهید کرد چه چیزی استخراج خواهید کرد؟ بیشتر به سوخت نیاز دارید. ماده‌ی با ارزشی در فضا برای استخراج هست که بر روی زمین فراوان است، آب، آب نه تنها می‌تواند به بقای گیاهان و انسان در ماموریت های فضایی کمک کند. می‌توان عناصر تشکیل دهنده‌ی آب، اکسیژن و هیدروژن را تفکیک کرد تا از آنها سوخت ایجاد کرد.

سوخت هیدروژن که پسماندهای مخربش صفر است

سوختی است که برای سفرهای فضایی و در برخی خودروها استفاده می‌شود. تحقیقات بر روی هیدروژن در این رقابت فضایی می‌تواند باعث ایجاد فناوری‌های جدیدی شود که ‌می‌تواند با حذف سوخت فسیلی، به جلوگیری از تغییرات آب و هوایی کمک کند و همین حالا هم تقاضا برای آن زیاد است و فرصتی طلایی برای شرکت های ریسک پذیر محسوب می‌شود تا ثروت زیادی به جیب بزنند. در مقاله ای در سال 2018 که توسط مختصصین دولتی دانشگاهی و صنعتی منتشر شد، آنها تخمین زدند که با سرمایه گذاری چهار میلیارد دلاری در استخراج آب از فضا که به قیمت یک هتل لوکس در لاس وگاس است می‌توان سالانه حدود 2.4 میلیارد دلار درآمد زایی کرد. منطق تجاری استخراج از فضا این است که برای ارسال محموله به فضا، به ازای هر کیلو شما باید حدود 10 تا 20هزار دلار هزینه کنید. اگر شما در فضا به آب نیاز داشته باشید و اگر بتوانید هر کیلو را با کمتر از 10هزار دلار تولید کنید. پس اگر آب را در فضا تولید کنید بهتر است.

ائتلاف پرتاب و راه اندازی ULA

آنها روی آب در فضا قیمت گذاری کرده اند. آنها گفته اند برای آب این همه به شما پول خواهیم داد، این یعنی افرادی که سعی می‌کنند در فضا آب تولید کنند، حالا مشتری دارند. در سال 2016، این ائتلاف اعلام کرد برای هر کیلو نیروی محرکه‌ در ارتفاع کمتر از 2هزار کیلومتر، که به نام مدار پائینی زمین شناخته می‌شود سه هزار دلار پرداخت خواهد کرد که در مقایسه با قیمت 4هزار دلاری ارسال نیرو‌ی محرکه از زمین هزار دلار کمتر خرج خواهد داشت اکثر متخصصین باور دارند که ماه نقطه‌ی شروعی منطقی برای این عملیات است گرانش آن از سیارک ها بیشتر  است که فرود را آسان‌تر می‌کند. و قطب های آن آب یخ زده بسیاری در خود جای داده است این مقدار آب، باعث شده که تمرکز اصلی برنامه‌ی آرتمیس ناسا باشد که می‌خواهد فضانوردانی را روی قطب جنوبی ماه فرود بیاورد و همچنین، آژانس فضایی را به یکی از اولین مشتریان حیاتی آب جمع آوری شده از ماه بدل کند.

چین، هند، اسرائیل، ایالات متحده، اروپاهمه امروزه روی ماه تمرکز کرده اند و تمام این برنامه های دولتی می‌خواهند کسب و کاری بر اساس استخراج آب راه اندازه کنند. چند ایستگاه سوخت رسانی روی ماه می‌تواند سفرهای فضایی را ارزان تر کند و ماموریت های فضایی آینده را ممکن خواهد ساخت. با این که هنوز در مراحل نظری هستیم اما نقشه‌ی کلی کار اینگونه خواهد بود، آب از روی ماه استخراج می‌شود و ایستگاه سوخت رسانی تاسیس می‌شود این باعث جذب اولین مشتریان که احتمالا آژانس های دولتی باشند می‌شود که آب را برای مصارف انسانی و سوخت را برای سفینه ها خریداری خواهند کرد. سوخت تولید شده از آب را می‌توان روی سیارک ها هم تولید کرد.

وسایل نقیله‌ای که سوخت را حمل می‌کنند

وسایل نقیله‌ای که سوخت را حمل می‌کنند سوخت را از سطح سیارک به مخازن بین زمین و ماه حمل خواهند کرد. ایستگاه های سوخت همچنین می‌توانند در مدار پائینی زمین قرار گیرند که ماهواره ها و دیگر سفینه ها بتوانند به راحتی به آنها دسترسی داشته باشند. در حال حاضر، ماهواره هایی که سوختشان تمام شود، کنار گذاشته می‌شوند اما سوخت اضافی اجازه می‌دهد در مدار بمانند که طول عمرشان را افزایش می‌دهد. از آنجایی که استفاده از موشک برای حمل آب به فضا هزینه زیادی دارد سوخت گیری در مدار پائینی زمین می‌تواند، ابعاد نوع و هزینه های ماموریت ها را بهبود ببخشد.

صنایع موشکی مانند اسپیس اکس

. صنایع موشکی تجاری مانند اسپیس اکس نیز از این نوع سوخت گیری سود خواهند برد. استفاده از سوخت هایی که از ماه استخراج می‌شوند همچنین می‌تواند باعث پیشرفت در کاوش های بین سیاره‌ای باشد ولی با اینکه توجه به ماه بیشتر شده است این راه خیلی هم هموار نیست. در سال 2019، ماموریتهای روی سطح ماه که توسط هند واسرائیل اجرا شدند، در مرحله‌ی فرود با شکست مواجه شدند و فناوری استخراج آب از ذخایر روی سطح ماه و فراتر از آن هنوز خود را اثبات نکرده اند. اما برخی از کارآفرینان هنوز خوش بین هستند پاسخ مثبت است. این فناوری وجود دارد می‌توانیم وسیله‌ای بسازیم و آن را به ماه بفرستیم که بتواند آب استخراج کند اما ما هنوز در تلاش هستیم متوجه شویم روی ماه اوضاع از چه قرار است و در زیر سطح آن چه چیزی قرار دارد با شرکت رباتیک. هانی بی آشنا شوید. آنها برای ماموریت های پیشین ناسا روی مریخ ماشین های حفاری طراحی کرده اند و سیستم هایی برای نمونه برداری و استخراج دارند که قرار است طی ماموریت‌هایی به ماه، قمر زحل، تایتان، قمر مریخ، فوبوس و قمرمشتری به اروپا فرستاده شوند.

تمرکز ما روی توسعه‌ی سیستم های پیشرفته و اتوماتیک حفاری است که اندازه هایش از ابعاد یک گوشی آیفون شروع می‌شود تا دستگاه هایی که در اتاق پشت سر من جا نمی‌گیرند و به همین دلیل ناسا برای مدت طولانی روی تخصص آنها تکیه کرده است. برخلاف دریل هایی که از فروشگاه ابزار می‌خرید دریل های این تیم، به محدودیت‌های فضایی غلبه می‌کنند. این محدودیت ها شامل حرارت های بالا و گرانش پائین است. این یعنی شما باید خیلی خلاق باشید و خیلی نوآوری به خرج دهید تا بتوانید این مشکلات را حل کنید. ما همان کاری را می‌کنیم که روی زمین انجام می‌دهیم، اما با مصرف انرژی کمتر با مواد کمتر و با استفاده از حجم کمتر. حفاری کاری بسیار حساس است اگر گیر کنید و اگر اشتباهی پیش بیاید شانس دوباره ای نخواهید داشت. دشواری حفاری باعث تاخیر در جاگذاری میله‌ی دوم تا روز بعد می‌شود. یکی از ایده های نوآورانه آنها به نام Planet Va با استفاده از گاز فشرده، مواد را به مخزن نمونه پرتاب می‌کند. طراحی ارگونومیک آن اجازه می‌دهد در پائین سطح نشین تعبیه شود و انتخاب شده بود که با سرمایه گذاری ناسا به ماه و قمر مریخ، فوبوس فرستاده شو.د برای معدن کاوی و استخراج آب از روی ماه آنها دستگاه استخراج کنند. فرارهای سیاره ای را ساختند که به نام پیوِکس شناخته می‌شود نه تنها حفاری می‌کند، معدن کاوی هم می‌کند. اساس آن یک دریل است که مواد را به شکل استوانه ای استخراج می‌کند. که به نام دریل هسته ای شناخته می‌شود اما این یک دریل هسته‌ای عادی نیست

این سیستم درون خود حرارت دهنده دارد. شما برای حفاری کردن به حرارت نیاز دارید تا موادی که داخل دریل هسته‌ای وجود دارد را گرم کنید. یخ تبدیل می‌شود به بخار و بخار بالا می‌آید و وارد محفظه‌ی سرد می‌شود. در واقع یخ را به حالت بخار ذخیره می‌کنیم مانند وقتی که در فریزر یخ با چگالش به بخار بدل می‌شود. پی وکس یک سیستم حفاری است، می‌تواند وارد خاک شود، می‌تواند آب استخراج کند و می‌تواند آن را در یک محفظه‌ی جداگانه نگهداری کند.ما همه چیز را سر هم کرده ایم و می‌توانیم برویم به ماه یا مریخ و معدنکاوی کنیم پس از آزمایش روی ماه که ممکن است چند سال بعد رخ دهد، پی وکس اولین سیستم حفاری یک سر در فضا خواهد بود و این تیم دیدگاه های آینده نگرانه ای برای پیاده سازی روی پی وکس دارد. مانند این یکی، که نه تنها آب را استخراج و ذخیره می‌کند و از همان آب برای تامین سوخت خود استفاده می‌کند. فناوری های ساده برای ما کافی نیستند. این فناوری مانند فیلم های جیمز باند خیلی آینده نگرانه استئو مفهومی جدید برای اکتشاف فضایی است. ایده آنها این است که سفینه های کم هزینه را به تمام منظومه شمسی بفرستند تا نقشه‌ای کامل از سیارک هایی که منابع آبی دارند به دست بیاورند.

شرکت رباتیک Honeybee

یکی از Honeybee شرکت رباتیک استارتاپ‌هایی است که ناسا برای توسعه‌ی ایده های نوآورانه روی آنها تکیه کرده ما با ناسا شراکت خصوصی خیلی مستحکمی داریم تا دو بار در سال سطح نشین‌هایی را به فضا ارسال کنیم اما محموله هایی مانند کاوشگر تجهیزات و انسان را با آنها خواهیم فرستاد و این امر همین حالا در حال رخ دادن است دوران خیلی هیجان انگیزی است. با بستن چندین قرارداد، ناسا هزینه های تمام شده برای خود و این صنعت را بسیر کاهش می‌دهد. می‌خواهیم تامین کنندگان زیادی داشته باشیم که بر سر هزینه و نوآوری در حال رقابت با هم باشند. این هزینه ها را کاهش و دسترسی و صنعتی سازی فضایی را افزایش می‌دهد. استارتاپ ترنس آسترا که بودجه‌ای دو میلیونی از ناسا دریافت کرده است. آنها با استارتاپ ها و موسسات آموزشی مختلف شراکت دارند تا بتوانند فرآیند جمع آوری و ذخیره آب از سیارک ها بدون لمس آنها را به اثبات برسانند. معدنکاوی نوری، فرآیندی است که منتظریم ثبت اختراع شود تا از نور خورشید، یا هر منبعی، با تمرکز بالا برای حفاری یک سطح استفاده کنیم. بدون این که مجبور باشیم از لوازم حفاری استفاده کنیم و این در فضا، مخصوصا برای سیارک ها بسیار مهم است برای کمک به بهبود این فناوری آنها با دانشگاه معدنکاوی کلورادو همکاری می‌کنند که به نام بستر آزمایشی معدنکاوی نوری شناخته می‌شود.

نخست، سیارک شبیه سازی شده را در مخزن خلا قرار می‌دهند که شرایط فضایی ایجاد شود سپس از نیتروژن مایع استفاده می‌کنند تا سطحی که داخل مخزن است (تله‌ی انجمادی) را خنک کنند، سپس یک چراغ بزرگ را روشن می‌کنند که مانند نور خورشید است و این نور را به یک پرتو تبدیل می‌کنند و این دمای بالایی ایجاد می‌کند پرتو به سیارک می‌خورد و نمونه‌ای را شکاف می‌دهد و سپس آب و مواد دیگر آزاد شده ودر تله‌ی انجمادی ذخیره می‌شوند. مواد فرار که شامل آب، متان کربن دی اکسید و دیگر مواد با ارزش که بر روی زمین زیاد و ارزان هستند اما در فضا خیلی با ارزش هستند در تله‌ی انجمادی ما گرفتار شده اند ما در ماموریت های حفاری فضایی سیارک ها را دقیقا اینطور حفاری خواهیم کرد. حفاری نوری باعث می‌شود عمل دشوار فرود

روی سطح با گرانش کم، از این فرآیند حذف شود و این سطوح با لمس شدن به راحتی می‌شکنند و هیچ دریلی برای گیرکردن در سطح وجود ندارد اما برای بازده گرفتن از آزمایشات، آنها سیارک های کوچکی به اندازه یک توپ ساحلی را هدف قرار داده اند و برنامه دارند در آینده روی سنگ هایی به اندازه سالن تنیس و حتی بزرگتر عملیات انجام دهند به نظر ما روش درست کار این است که، کنار سیارک برویم، با چرخش آن یکسان شویم یک کیسه دور آن قرار دهیم، کسیه را محکم ببندیم و چرخش سیارک را متوقف کنیم. حالا سیارک درون یک محفظه است و می‌توان به درستی روی آن کار کرد. ترنس آسترا باور دارد که جمع آوری آب از سطح سیارک ها نه تنها باعث کاهش هزینه‌های سفرهای فضایی می‌شود، حتی باعث می‌شود ماموریت‌های ناسا برای فرستادن فضانوردان به ماه، مریخ و حتی سیارک ها، ممکن شود آن هم با بودجه ای که کنگره آمریکا شاید با آن موافقت کند. می‌توان هزینه ها را صدها میلیارد دلار کاهش داد و امکان انجام این ماموریت های هیجان انگیز را برای ناسا فراهم نمود آن هم در مدت زمان حدود بیست سال فقط با معدنکاوی از سیارک ها. قسمت جالب ماجرا اینجاست که با استفاده از همکاری در بخش خصوصی و همکاری با شرکت هایی مانند ترنس آسترا زیرساخت های لازم برای جمع آوری منابع فضایی و سفرهای تجاری در فضا، می‌تواند صورت گیرد و حالا که ناسا اینطور عمل می‌کند، می‌تواند به اولین استفاده کننده از این منابع و زیرساخت ها برای ماموریت های اکتشافی بدل شود. سپس این زیرساخت ها رها می‌شوند تا صنعت از آنها استفاده کند و این می‌تواند صنایع بزرگی در فضا ایجاد کند وحتی ساخت یک هتل فضایی مقرون به صرفه خواهد  بود. ترنس آسترا و شریک آنها، مومنتس، قرار داد همکای دو ساله با ناسا دارند تا تجهیزات حفاری و حمل و نقل مواد فضایی خود به نام زنبور کوچک را بسازند تا معدنکاوی نوری در فضا را ممکن سازند. ما در دورانی هیجان انگیز زندگی می‌کنیم و ما می‌توانیم به فضا برویم و منابع موجود در فضا نامحدود است و برخی دانشگاه ها، روی این منابع نامحدود شرط بندی کرده اند. در دانشگاه معادن کلورادو که ترنس آسترا تحقیقات خود را انجام می‌دهد. مدرک کارشناسی در رشته‌ی منابع فضایی ارائه می‌شود. برنامه‌ی منابع فضایی ما در دنیا پیشگام و بی همتاست. انتظار می‌رود مشاغلی که مستقیما با منابع فضایی درگیر هستند افزایش یابد اما روش ها و مهارت های مربوط به منابع فضایی را خیلی جاهای دیگر نیز می‌توان استفاده کرد

و منفعت بزرگ تحقیقات معدنکاوی فضایی این است که بسیاری از این فناوری ها را می‌توان روی زمین استفاده کرد مانند پرینتر سه بعدی تا از منابع روی ماه استفاده می‌کند تا سازه هایی بسازد و با الهام از پرینتر سه بعدی شرکت آیکون که رای ساخت خانه استفاده می‌شود، طراحی شده نفوذ سنجی در انتهای یک بازوی الکتریکی تعبیه شده است و برای انجام اندازه گیری روی سطح ماه ساخته شده است اما شرکت های حفاری معدن هم می‌توانند از آن استفاده کنند یا حتی یک کاوشگر روی سطح آزمایشی ماه که می‌تواند حفاری کرده و منابع را استخراج کند هم سودمند خواهد بود. مکان هایی روی زمین هستند که شرکت‌های حفاری معدن و تولید کننده تجهیزات حفاری می‌خواهند از سیستم های رباتیک هوشمند استفاده کنند. در معادن زمینی می‌توانند وارد محلی شوند که برای انسان ها امن نیستند می‌توانند در مکان های محدود و سمی کار کنند که هیچ انسانی نمی‌تواند و یک کشور فقط همین کار را انجام می‌دهد و امید دارد تخصص خود را در زمینه سیستم های رباتیک افزایش دهد و از راه دور در مکان های خطرناک مانند مریخ حفاری معدن انجام دهند. به تازگی رئیس ناسا به ملاقات آژانس فضایی استرالیا رفته بود و گفت که آنها امید دارند که استرلیا بتواند در زمینه‌ی استخراج منابع از فضا پیشرفت کند یکی از دلایلی که ما می‌خواهیم در استرالیا چنین کاری انجام دهیم قدرت صنعت معدنی، اتوماسیون معدنی و تحقیقاتی معدنی در استرالیاست. به نظر ما استرالیا اینطور می‌تواند موقعیت خوبی در فضا برای خود فراهم کند. دستمزدهای زیاد در استرالیا باعث شده برخی از شرکت های معدنکاوی به فکر اتوماسیون برای صرفه جویی در هزینه ها باشند. ریو تینتو، دومین شرکت بزرگ معدنکاوی عملیات های حفاری در استرالیا با استفاده از کامیون ها و دریل های اتوماتیک و اولین قطارهای بدون راننده انجام داده است.

استفاده از این فناوری ها می‌تواند در فضا مفید باشد و استفاده از فناوری های فضایی معدنی، مانند ربات ها می‌توانند بر روی زمین مفید باشند مرکز مهندسی فضایی استرالیا واقع در سیدنی در سال 2010 تاسیس شد و 15 فارغ التحصیل دکتری دارد که روی فعالیت‌های مرتبط با منابع فضایی تحقیق می‌کنند و این مربوط به نیازها ی و تخصص های استرالیا می‌شود. کاری که ما می‌خواهیم انجام دهیم کاهش ریسک هایی است که شرکت های بزرگی مانند شرکت های حفاری معدن هنگام انجام چنین عملیاتی متحمل آنها می‌شوند. فکر می‌کنم یکی از دلایلی که شرکت های حفاری معادن زمینی باید مواظب این مشکل باشند این است که اگر آنها از این مشکلات درس بگیرند، در عملیات زمینی نفع خواهند برد. اگر به روش های اتوماسیون حفاری در ماه نگاه کنید این به عملیات زمینی کمک خواهد کرد.

اگر بتوانند تحلیل ریسک این عملیات را بررسی کنند باید درس های جدیدی بگیرند که می‌تواند روی ریسک های محتمل در معادن زمینی بازتاب داشته باشد. با این که شرکت های حفاری معدن تخصص زمینی و مزایای پولی دارند فقط زمان می‌تواند مشخص کند که چه کسی اولین تامین کننده ایستگاه سوخت فضایی خواهد بود. من فکر نمی‌کنم یک استارتاپ، یک آژانس فضایی یا یک شرکت حفاری معدن این کار را انجام دهد اما فکر می‌کنم شرکت بزرگی خواهد بود که فردی با دارایی های بسیار زیاد پشت آن خواهد بود شرکتی مانند بلو اوریجین یا اسپیس اکس لزوما آنها نخواهند بود. اما شرکتی مانند آنها اثبات این که چنین نوع حفاری معدن ممکن است می‌تواند باعث شود بسیاری از شرکت هایی که به فکر سود هستند از زمین خارج شوند فقط یک شرکت که بتواند به خاطر ثروت زیادی که روی ماه است ریسک کند. کائنات نه تنها مکانی برای اکتشاف است بلکه برای شرکت های خصوصی منبعی جدید به حساب می‌آید و این کلیدی خواهد بود برای دست یافتن به توسعه‌ی فناوری لازم برای زندگی و کار کردن بر روی زمین و در فضا و همه‌ی اینها در نتیجه‌ی جهش بزرگ انسان ها خواهد بود.